Tijdens een wandeling met de honden deze week ben ik diep in gedachten verzonken. En dan valt me ineens iets op. Ik zie een veld met bloemen. Er verschijnt een glimlach op mijn gezicht, want ik zie iets in mijn ogen grappigs en prachtigs tegelijk. Tussen de verschillende kleuren, blauw, geel, roze en wit staat één opvallende bloem. Felrood. Krachtig. Anders. Ik móet even stilstaan.
Anders
Die rode bloem wijkt af van de rest. Niet beter dan de rest, maar heerlijk eigenwijs, authentiek en opvallend. Niet hetzelfde. Precies daar ligt de essentie van haar kracht en tegelijkertijd de uitdaging.
Het raakt me. In onze huidige maatschappij waaien we vaak met de meningen van anderen mee en bewegen we mee in de stroom. Van jongs af aan leren we hoe we ons moeten gedragen, wat ‘normaal’ is en hoe we in het plaatje passen. Succesvol zijn, lief zijn, productief en ‘normaal’, zijn kenmerken die worden gestimuleerd.
De druk om niet af te wijken is voelbaar. Anders zijn vraagt moed. En is niet altijd veilig. Anders zijn kan heel eenzaam voelen. Waarom kun je niet zijn zoals de rest? Misschien had die rode bloem ook liever net zo blauw of geel geweest als de rest. Misschien heeft ze geleerd om zich klein te maken, op te gaan in de massa. Ik was er immers ook bijna zo aan voorbij gelopen.
Innerlijk conflict
Het innerlijke conflict tussen trouw zijn aan jezelf en voldoen aan de verwachtingen van je omgeving; ik denk herkenbaar voor velen. We passen ons aan zonder het te merken. Gedrag wat ooit een overlevingsstrategie was, wordt een patroon. En toch komen we op een moment dat we ons afvragen: wie ben ik eigenlijk nou echt? Los van wat ik geleerd heb? Waar ben ik mezelf verloren?
Ik heb het wel eens omschreven als een kruispunt. Ik sta op een kruispunt en kan alle kanten op. Maar durf ik daarin ook te kiezen? En écht te gaan waar mijn hart ligt? En authentiek zijn, wat betekent dat dan precies? Het vraagt om een reis naar binnen. Erkennen wat niet en wel van jou is. Overtuigingen, angsten en rollen aankijken en daar waar nodig los te laten. Ook zijn veel mensen vergeten te voelen. Iets waar ik mezelf ook echt in herken. Waar zit je verlangen, je pijn én je waarheid?
Een ontdekkingstocht die ik aan ben gegaan. En ik ben nog steeds op reis.
Een uitnodiging
De rode bloem in het veld is geen afwijking. Ze is een uitnodiging. Een herinnering dat anders zijn niet fout is, maar een vorm van waarheid. Juist in een wereld vol verwachtingen is het van belang dat we onze eigen kleur durven leven. Want uiteindelijk heeft de wereld niet méér van hetzelfde nodig. De wereld heeft meer rode bloemen nodig. Misschien ben jij er één van?