Soms heb je even beschutting nodig, voordat je weer het licht in stapt

Ik hoor het steeds vaker om me heen:
“Ik denk dat het tijd is om mijn oude pijnen aan te kijken en er iets mee te doen.”
“Als ik hier nu niets mee doe, dan zit ik straks met een burn-out thuis, dat wil ik niet.”
“Ik weet niet precies wat het is, maar ik weet wel dat het niet langer gaat als ik blijf doen wat ik nu doe.”

Herkenbaar. Voor mij ook.

Deze woorden raken me, omdat ik ze zelf ook heb gedacht. En soortgelijke gedachten soms nog steeds. Want persoonlijke ontwikkeling is geen rechte lijn. Het is een pad, met momenten van helderheid én periodes van schaduw.

Tot stilstand gebracht

In mijn leven heb ik veel verlies gekend. Rouw die me tot stilstand bracht. Die me confronteerde met wie ik werkelijk ben, los van rollen, verwachtingen en prestaties.
Ik ben opgegroeid in een wereld waarin presteren belangrijk was. Commerciële organisaties, targets, structuur. Het heeft me gevormd en ik heb er veel geleerd. Werken doe ik nog altijd graag. Het geeft me energie. Maar wat ik onderweg heb geleerd, is dat werken alleen voldoening geeft als het klopt met wie je bent van binnen.

Verlies heeft me zachter gemaakt. Eerlijker. Ik ben bewustere keuzes gaan maken. Keuzes die niet altijd logisch lijken voor de buitenwereld, maar wél goed zijn voor mij. En nog steeds blijf ik leren, voelen, onderzoeken. Want ik geloof dat dit werk nooit ‘af’ is.

Even in de beschutting

Een beeld dat me vaak helpt, is dat van een bos. Je loopt over een pad en ineens buigen de bomen zich over je heen. Je stapt in de schaduw, even beschutting. Daar, in die schaduw, gebeurt er iets. Je voelt wat er echt speelt. Je ademt dieper. Je vertraagt. En daarna, wanneer je er klaar voor bent, zet je weer stappen, terug het licht in. Gesterkt. Gegrond. Geraakt, maar lichter.

Zo zie ik het proces van persoonlijke ontwikkeling. Je hoeft het niet alleen te doen. En je hoeft ook niet alles in één keer te begrijpen of op te lossen. Maar je mag wél op zoek naar dat wat aandacht vraagt. Oude patronen, overtuigingen en ingehouden emoties. Veel daarvan dragen we zonder het te weten met ons mee. Soms al generaties lang.

Hoofd en hart

De rode draad in mijn werk is altijd geweest: ondersteunen bij de ontwikkeling van anderen. Maar steeds meer wil ik bijdragen aan iets diepers – het integreren van hoofd en hart. Ze horen bij elkaar. Je denken én je voelen. Je kracht én je kwetsbaarheid. Op die diepere laag ontstaat ruimte. Begrip en beweging.

Voel jij dat er iets schuurt? Dat je al een tijd lang ‘aan’ staat, maar niet meer weet waar je eigenlijk naartoe beweegt? Dan nodig ik je uit om even stil te staan. Onder de bomen. In de beschutting. Zodat je weer in contact kunt komen met jezelf; en vanuit daar verder kunt.

En mocht je hier wat hulp bij willen of iemand naast je willen hebben staan onder de bomen in de beschutting? Ik wandel graag een stukje met je mee.