Zij is mijn spiegel

In haar ogen zie ik
meer dan alleen haar blik.
Ik herken stukjes van mezelf
die ik ooit zachtjes wegstopte.

Tussen ontbijt klaar maken
en bedtijdverhalen fluisteren
spiegelt zij mijn onrust,
mijn gemis, mijn verlangen.

Niet omdat het wordt gevraagd,
maar omdat ze zo puur is,
zo eerlijk, zo voelend,
zoals ik ooit was.

Ze raakt iets ouds in mij aan,
een stilte uit mijn lijn,
waar moeders wel zorgden,
maar vaak niet écht konden zien.

Tot ik haar kreeg.
Tot zij mij spiegelde.
En ik voelde: het is tijd
om het anders te doen.

Door terug te kijken,
vond ik mijn plek.
Liet ik los wat niet van mij was,
zodat ik er kon zijn. Echt.

Loslaten werd thuiskomen.
Voor mij. Voor haar.
Voor alles wat nog komt.